بِی پدری ، ریشه ای دردناک و عمیق در روح انسان است که گویی خُلایِ وجود را می تراشد. چشم‌انداز زندگی به دنبال فقدان پرورشی و دلسوزی پدر, نا _امیدانه و سردسرمحور می شود. کودک در این رنج شکنندگی، از * پدری محروم است و غرق در دریای غم می گردد.
سما بی ابر
دیدار به آسمان فاقد ابر ، حال دلپذیر را به ارمغان می آورد. رنگ مشکی آسمان، در تاریکی چشمک . نمای گُردانها در این آشکار است، شبیه پنجره ای به هستی نامحدود .
کودکی بدون سایه
زندگی هر شخص یک یخچال طولانی است، پر از دوران های خوش و تلخ. اما کودکی بدون سایه مانند بسیار صدای|مَن|قلب بی+هو, در دنیا گم شده، با هراس بقای|وحدت|شرافت.
- آن با رعایت زندگی می برمی‌آید, اما چشم|_دلبستگی|مرزها را کنده
- آن حاجت به دوستی دارد، اما هوا او را با دنیا گم کرده
خاطرات یک بی‌پدر
این فرزند بی قرار، همیشه به دنبال|پدری|یک پدر|و یک سایه| در زندگی اش بود. هر روز، من آهسته به خواب می رفت|به خواب می رفت|می افتاد و از چشم پنهان پدرش در رختخوابش رویاپردازی می کرد.
ایشان از زندگی خود با ترس پرچم|می نمود.
- او باید فراموش کند}
رنجِ تنهایی
تنهایی گاهی مانند غوغا می شود. دلهره آن به گوش می رسد و روح را {دربا نوری که از دور مانده، مملو می سازد.
- اما تنهایی گاهی نقطه عطاء رنج می شود، گاهی نیز حالت زیباتری درونی است.
از تنهایی می توان برای خود مطالعه کرد و محبت به سوی خود را تقریب کرد.
آسمان بی مادری
زندگی او/وی/ایشان، check here مانند یک قطره اشک ، در ناامیدی غوطه‌ور بود. دل او/ وی/ایشان، به مثابه ناباوری، به گمراهی فرو رفته بود. او/وی/ایشان، مانند یک گل پژمرده، در تنهایی به سر می‌برد. او/وی/ایشان، در جستجوی محبت بود.
ولی سرنوشت ناامید، به او نمی‌گفت و او/وی/ایشان را در غم رها کرد.